De Schatzgråvers

Bild: Vincent van Gogh

Een Wienbuer, dee in’t Starven leeg,
reep sien Kinner an un sä:
„In uns‘ Wienbarg liggt en Schatz,
grååvt blots dornå!“ „An wat för’n Platz?“,
reep all’ns luut den Vadder an.
„Grååvt blots!“ Oh weh! Dor storv de Mann.
Kuum weer de Ole nu bischafft,
dor grååvt se nå ut Liefskraft.
Mit Hack, Karst un Spåden warrt
de Wienbarg üm un üm scharrt.
Dor weer keen Kloot, dee rohig bleev,
man smeet de Eer sogor dörch’t Seef
un trock de Harken krüüz un dweer,
nå jeed‘ lütt Steenken hen un her.
Alleen, dor worr keen Schatz verspört,
un jeedeen föhl sik böös anföhrt.
Man, kuum keem ran dat neegste Johr,
so nähm man mit Verwunnern wohr,
dat jede Rebe dreefach droog.
Dor worrn eerst de Söhns ok klook
un gråvten nu johrin, johrut —
vun’n Schatz keem jümmers mehr herut.