Notizen ut'n Braakmaand

de afscheed, de en anfang is,
sien feerne majestät —
de windrööd deent mit eernst vör em,
bedächtig, mit en twieveln drööt,
ofschoonst se em nich seht.

de afscheed dreiht sik langsaam üm,
dat johr kippt vun sien hööcht —
de nevel leggt sik vör de kimm,
üm mienen naver, üm mien stimm,
üm allens, wat sik röögt.

en lerrig door ahn stickelwier —
vergitt, wohen du geihst!
wacht op den anfang mit gedüür.
wokeen büst du? büst gor nich hier,
villicht nich mal dien geist.