Notizen ut'n Sneemaand

gravitaschoon

bün schunkelt woorn vun see to see,
in deepste deepden duukt.
see hett mi weegt. en faste stee,
de heff ik nienich bruukt.

verklungen is dat wegenleed,
ruust bloots vun feern. an land
finn ik en dröge letzte steed.
de eer höllt mi de hand.

ji schönen, oh! ji leven,
wo geiht mien hart mit jo!
alltied holl ik mien aten an,
seh ik juuch flegen: so

stört wi uns in den oozeaan
vun welt, as ju in't blaag,
wi nehmt ja blind dat leven an
un kämpt un stellt keen fraag.

ji schönen, oh! ji starken!
mien reis löppt bloots hier nerrn,
man liekers kämpft mien hart mit juuch
un folgt juuch in de feern.