Richard von Volkmann-Leander (1830-1889) wier as Richard von Volkmann Chirurg un Perfesser un as Richard Leander Poet un Stippstürkenschriewer. As Dokter anne Front in'n düütsch-franzöös'schen Krieg schreef hei Märken, dorünner dat Märken "Von der Königin, die keine Pfeffernüsse backen, und dem König,
der nicht das Brummeisen spielen konnte".

Robert un Clara Schumann kemen oft as Gäst tau em, un villicht is hei ok dörch dei Fründschaft mit dei Schumanns up den König kåmen, dei dei Muultrummel (also dat Brummiesen) nich spälen künn. Hier is dat Märken op Platt tau läsen:

Von'n Königin, dei kein Päpernœt backen, un'n König, dei kein Muultrommel spälen künn

vun Richard von Volkmann-Leander; in Mäkelnborger Platt bröcht vun Behrend Böckmann

Dei König von Makronien wier inne besten Johren, un as em sien Minister denn mål dei Strümp antrecken mœt, dreiht hei dei Strümp so, dat dei König dat Lock in'n Hacken nich seihen süll. Œwer as dat so kümmt, dei König, dei sik süss mihr üm gaude Stäwel as üm Strümp schert, süht dat Lock, nimmt den Minister den Strump ut'e Hand un stäkt den Finger so dörch't Lock, dat dat tau seihn wier, un secht tau em: "Wat helpt dat, König tau sien, wenn man kein Königin hett? Wat höllst du dorvon, wenn ik mi 'n Fru nähmen wür?"

"Majestät", säd dei Minister, "dat is 'n gauder Infall, un wenn dei nich von Juch kåmen wier, denn harr ik wull 'n lütten Wink gäben!"

"Gaut", antert dei König, "œwer denkt Ji, dat ik so licht 'n Fru finnen dau, dei ok tau mi passen deit?

"Villicht is ein ünner teihn", säd dei Minister, un dei König verklort em nu: "Vergät nich, dat dei Prinzessin mi gefallen un dat sei klauk un schön sien mœt. Un denn is dor noch wat. Du weitst, dat ik giern Päpernœt äten dau, un in uns ganz Riek gifft dat nich einen einzigen Minschen, dei dei backen, ornlich backen kann, nich tau tååch un nich tau weik, äben krosch: Sei mœt Päpernœt backen kœnen!"

Dor wier dei Minister dull verbasst, füng sik œwer gliek wedder un säd: "'n König as Ji dat sünd, ward ümmer 'n Prinzessin finnen, dei sik mit dat Backen von Päpernœt utkennt."
"Denn willen wi uns tausåmen ümseihn", säd dei König — un noch an'n sülwigen Dach begeef hei sik mit den Minister up 'n Rundreis tau all sien Nåwers, dei 'n Prinzessin tau vergäben harrn. Unner dei välen Jumfern fünn man drei rut, dei klauk un schön wiern; œwer keinein künn Päperkauken backen.

"Päpernœt kann'k nich backen", säd dei ein, as dei König sei dornå fråcht, "ik kriech blot lütte Mannelkauken fardig. Wierst du dormit nich ok taufräden?"
"Ne", säd dei König in'n iernsten Ton, "dat mœten Päpernœt sien!"

Dei tweit geef em gliek 'n Korff un säd schnippsch: "Dat is doch albern, Päpernœt backen. Dat gifft narrens 'n Prinzessin, dei Päpernœt backen kann."

Dei drüdd leet em gor nich ierst tau Wuurt kåmen, sonnern wull gliek von em weiten, ob hei denn Muultrummel spälen künn. Œwer hei mösst "Ne" seggen — un dor leet s' em ståhn un säd blot noch, dat ehr dat leed däd, denn hei wür ehr gefallen, œwer sei hür för't Läben giern Muultrummelmusik un sei ward sik nie nich 'n Kierl nähmen, dei nich Muultrummel spälen kann.

Muultrummel-Späler. Dei König kann dat nich!

Åhn Prinzessin keemen dei König un sien Minister wedder tau Hus an, un as hei von'n Wågen steech, säd dei König blot: "Dat wier wull nix!"

Œwer 'n König mœt 'n Fru hemm', un hei reep den Minister wedder tau sik un däd em verkloren, dat hei nich länger täuwen will un sik dormit affunnen harr, ok 'n Prinzessin tau friegen, dei kein Päpernœt backen kann, un hei wull giern dei friegen, dei son'n schöne lütte Mannelkauken backen kann; un denn geef hei den Minister Order: "Gåh hen un fråch an, ob's mien Fru warden will."

Dei Minister deit, wat em updrågen wür, un as hei an'n annern Dach taurüch keem, künn hei sienen König blot seggen, dat's nich mihr tau hemm' wier, denn sei harr sik mit den König ut dat Kapernriek verfriecht.

"Denn gåh tau dei tweit", wier dei niege Order; un as dei Minister wedderkeem, künn hei blot seggen, dat den ollen König dat leed däd, œwer sien Dochter wier intwüschen dod bläben, un so wier s' nich mihr tau hemm'.

Dunn füng dei König an tau grübeln, woans hei nu 'n tau Fru kåmen künn; un hei geef den Minister Order, tau dei drüdd Prinzessin tau gåhn, üm bi ehr noch eins antaufrågen. Dei Minister deit, wat hei sall, ok wenn hei kein Lust hett, denn hei glöwt, dat sien Besäuk unütt is.

Den König schütt dei Fråch nå't Spälen vonne Muultrummel wedder in'n Kopp, un so luert hei ungedürig up sienen Minister. Hei wür ok fründlich upnåhmen, un dei Prinzessin säd em, dat sei sik ja vörnåhmen harr, blot einen Mann tau friegen, dei ok dei Muultrummel spälen künn. Œwer dat wier wull blot 'n Jugenddrom, un sei süht in, dat nich jeder Wunsch in Erfüllung gåhn kann, un dor dei König ehr Gefallen fünn, wür s' em wull friegen.

Dei Minister geef nu dei Pier dei Schwepp (Pietsch), üm so fix as mœglich sienen König disse Nåricht tau œwerbringen.

Dei König nähm den Minister inne Arms un dankt em mit allerhööchste Orden un leet för't Hochtietsfest dei Stråten mit Fahnen un Girlannen von Hus tau Hus schmücken. Vierteihn Dåch wür feiert un vierteihn Dåch von nix anners as dei Hochtiet snackt. Dei König un dei junge Königin läwten all 'n ganzet Johr in Lust un Freud, un hei harr dei Päpernœt un sei dei Muultrummel vergäten.

Un denn keem dei Dach, as dei König mit't verkihrte Bein ut'e Puuch steech. Dat pladderte ümmertau, dei Rieksappel föll em ut'e Hänn' un dat Krüz brök af, dei Hoffmåler harr dei Kort von't Königriek rod un nich blåch ansträken un dei Königin harr dulle Koppweihdåch.

Un œwer all disse Malessen krägen dei König un dei Königin dat Strieden. An'n annern Morgen wüssten's nich mål mihr, œwer wat sei sik sträden harrn, un füngen von Niegen tau strieden an. Ein Wuurt geef dat anner, dei König wier vergnatzt un dei Königin harr schnippsch ümmer dat letzte Wuurt.

So güng dat 'n ganze Tiet hen un her; un denn wier dat dei Königin tauväl un sei säd: "Ik heff dacht, dat du nu endlich still büst un dormit uphürst, allens schlecht tau måken, wat di ünner dei Ogen kümmt. Du kannst ja nich mål dei Muultrummel spälen."
Sei wier noch gor nich fardig, dunn säd hei all: "Un du kannst nich mål Päpernœt backen!"

Dat wier nu tauväl, dei Königin künn nix mihr seggen, un jederein güng vergnatzt in sien Kemenaad (dat is dei Slåpstuuv). Dei Königin füng tau roren an un denkt so bi sik: "Wat büst du blot dœmlich! Wo hest du dienen Kopp hadd? Väl dümmer güng dat würklich nich!"
Un dei König reef sik dei Hänn' un grummelt vör sik hen: "Dat is doch würklich schön, dat mien Fru kein Päpernœt backen kann, wat künn ik ehr süss wull vörhollen, as sei mi vörschmeet, dat ik dei Muultrummel nich spälen kann."

Dat säd hei ümmer wedder vör sik hen, drei orrer gor vier Mål, un wür dorbi ümmer vergnäuchter. Up eins fläut hei sien Leiwlingsleed un keek denn tau dat Bild von sien Königin œwer't Sofa up, nähm sien Schnufdauk un wischt ehr 'n Spennwäf vonne Näs un secht denn: "Sei hett sik wull dull argert, dei lütte Fru, mœt mål seihen, wat sei måkt!"

Un hei geiht dei lange Däl mit dei välen Dören tau dei Stuwen lang. Œwer an dissen Dach güng allens verkihrt, dei Kåmerdeiner harr vergäten, dei Lichten antaumåken, un so künn dei König an'n Åbend üm Klock acht nix mihr seihn. Dat wier stickendüster, hei tappt mit dei Hänn' vör sik hen, üm sik nich tau stöten; un up eins fäuhlt hei, dat dor wat so weik is.

"Wecker is dor?", fråcht hei — un "Ik bün dat!" antert dei Königin.
"Wat söchst du hier, mien Leiwste?"
"Ik wull di üm Vergäbung bäden", anter dei Königin, "denn ik heff di weih dån."
"Dat möttst du nich", säd dei König un drückt sei an sik. "Ik heff mihr Schuld as du un heff allens all vergäten. Œwer, dat will ik di seggen, twei Wüür sallen in uns Königriek bi Straf verbåden sien: Muultrummel un..."
"Päpernœt", sett dei Königin mit 'n Lächeln achteran. Still wischt sei sik por Trånen ut'e Ogen…

… un mihr gifft dat nu nich tau vertellen.