Modder Sünn ehr Kinner:
De Mistelbusch
Deel 1

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Op dat Feld buten stünn en wille Appelboom. Man dörf sik nich wieder doröver wunnern, dat de Appelboom wild weer.

Hier is en Wildappelboom, de 500 Johr oolt is!

"Herr Appelboom, See sünd åvers en goot glückte Keerl! See gåht ja mit Mistelbüsch hauseern anstatt mit Appeln! Ha, ha ha—", lacht de roden Måhnblomen in't Feld.

"Fein büst du rut, Broder", reep nu ok de Kassbeerboom vun de Allee röver. "Ik heff all dacht, mien Weertshuus weer recht goot besett! Åvers so'n Duer-Stammgäst as du se hest — nee — dee hett wohrlich nich jeedereen optowiesen. Ha, ha, ha!"

Wenn de Appelboom kunnt harr, so wär he noch willer worrn över so'n Snackerie. Un so sä he füünsch: "Keen den Schåden hett, bruukt för den Spott nich to sorgen."
Dat dä de Måhnblomen nu doch leed. "Vertellt Se uns doch mål, wodennig Se egentlich to de Mistelbüsch kåmen sünd", beed se.
"Ååch, ji wüllt ja de Geschicht blots noch wiederklatschen un mi blemeren", sä de Appelboom argerlich.
"Bestimmt nich!", versproken de Måhnblomen, "wi verspreken sogor, de Geschicht to vergeten. Wi warrt den Slååpmåhn in'n Goorn üm 'n poor Sååtköörn beden. See weten ja: Dee hebbt de Töverkraft un bringt Slååp un Vergeten."

Ja, dat wüsst de Appelboom. Åvers hee true den Freden doch nich recht. Wiel dat he sik åvers — as all de Weertslüüd — geern ünnerheel, so fung he doch an to vertellen.

"Mien ganzet Malöör heff ik de Drosseln to verdanken", fung he an. "Dee kunn ik för seehrs utverschååmtet Doon erdrosseln! Kehrt dor eens Dåågs bi mi in, fluustert mi liesen wat in't Ohr, ik nick — un nåher harr ik de Bescherung! Ik heff woll markt, dat in mien Huus jichenswat nich geheuer weer. Dat ut mien Vörrååtskåmer 'n Barg gode, nohrhafte Såken verswunnen un dat ok een achter mien Saftfåten achterher weer.
Un dor, eens Dåågs, seeg ik miteens 'n poor Wortelbeen. Ja, nu wüsst ik, wat de Klock slåån harr!"
"Wat hett se denn slåån?", frogen nieschierig de Måhnblomen, as de Boom 'n Ogenblick sien Vertellen ünnerbrook.
"Matthäi an'n Letzten!", schreeg de Appelboom nu wedder heel wild. "Mistelgäst weern dat, dee sik bi mi innistet harrn! De Vågels hebbt se achterrücks bi mi afsett. Un wokeen Misteln — dat Schmarotzertüügs, dat elenne — kennt, dee weet ok, dat een nix to lachen hett. Un wassen deit't — un suugt een ut …!"

"Slüten See doch Seehrs Spieskåmer af — un verstoppt Se Seehrs Fåten", slogen de Måhnblomen vör.
"Dat dä mi nix nützen! Unkruut vergeiht nich! De Sellschop is tååg as Ledder un kümmt ok Måånde lang ohn' Nährmiddel ut. In mien grotet Huus åvers kann ik ok nich jümmers all'ns achter Slott un Riegel hool'n."

"So beed Se doch den Harvstwind, dat hee se rutsmitt. Oder den Winter, dat dee se verfreren lett."
"Dat nütz all'ns nix, Unkruut vergeiht nich!", sä truerig de Appelboom.

Nu is Truer wat, wat Kinner nich goot un Sünnenkinner noch veel weniger sehn köönt. Un 'n poor Sünnenstråhlenkinner harrn de Geschicht vun den Boom mit anhöört. Se stråkelt nu den trurigen willen Appelboom, geven em 'n Söten un sä'n: "De Mistelbüsch seht wohrhaftig ganz smuck ut. Se hebbt so feine gröne Bläder. Un wat schöön eerst in'n Harvst seehrs Frücht utseht, as grote Parlen."

Över düssen goot meenten Troost müsst de Appelboom binåh lachen, sä åvers blots: "Lååt't man goot sien — is all goot!"

Dor besloten de Sünnenstråhlen, ehr Modder to frågen, wat see nich 'n betern Troost weet. Un all an'n annern Dag kemen se wedder stråhlend vör Freud andanzt.
"Appelboom, leve, wille Appelboom, Modder hett seggt, du schallst ganz still sien! Du wüsst gor nich, wat du för vörnehme Lüüd bi di to wåhnen hest. Hillig sünd dee sogor! De Ur-Ur-Ur-Ur-Urgrootvadders vun de Minschen hier hebbt se hillig språken. Un in Engelland warrt se an Wiehnachten evenso verehrt as bi uns de Dannenboom."

"In Engelland — bi ju dor båven?", froog de Boom unglöövsch.
"Nee, dat mutt ok hier ünnen op de Eer en Engelland geven. Åvers uns leve Modder, de Sünn, seggt, du schallst froh sien, dat du en'n Hilligen beweerten dörvst!"

De Appelboom wüsst gor nich recht, wat he dorvun hool'n schull. De Fru Sünn seggt doch för gewöhnlich jümmers de Wohrheit. Åvers düsse Plågegeister vun Gäst: Hillig? Un Engelland?
"Noch nie wat vun höört!", brummel he.

En Druide mit Misteln

Nu is dat doch snååksch: Höörst du hüüt en Woort, wat du noch nie höört hest, glieks hüüt oder morgen oder övermorgen warrst du dat noch eenmål hören.
So güng dat ok den Appelboom. All den annern Nåmiddag keem een Trupp Wannervågels över't Feld dorher trocken, mit Gitarren un Mandoline — mit Sing un Sang.
"Dor — is dat nich en wille Appelboom — mit Mistelbüsch dorop?", reep miteens een vun de Vågelfruuns; see weer so bunt antrocken as 'n Distelfink.
"Heissassa!", sungen glieks de Vågelmannslüüd un bleven all ünner den Boom ståhn un bröchen em en Ständchen:

De Mistelbusch, de Mistelbusch,
is en Schmarotzer blots.
Un liekers, leve Appelboom:
Mååk flietig em den Hoff!

In Engelland, in Engelland,
dor is he bannig dull begehrt;
to Wiehnachtstiet, to Wiehnachtstiet,
warrt ünner em bescheert.

Un wat bescheert de Mistelbusch?
Ei - Söten leev un sööt!
Ik weet't doch, ik weet't doch,
ik weet't ganz gewiss.

Wi sünd twoors nich in Engelland,
doch seht wi't gor nich in,
worüm dörv ünnern Mistelbusch
nich ok 'n Söten sien?

Dorüm, du leve Appelboom:
Verdriev de Mistel nich!
Bedenk, dat männich Engelgrööt
mit ehr vun dannen flüggt!

"Engelgrööt?", dacht de Boom. So, de Söten is also en Grööt ut dat Engelland!" Un dorbi dacht de wille Appelboom an de warmen, zorten Söten vun de Sünnenstråhlen.

Dat Leed gefull em, un he nähm sik vör, in Tokunft nich mehr so schrecklich över sien Mistelgäst to schimpen.